اشعار

ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است            تا سحر پیـمانه‌ریز کاسۀ ما قاسم است

یادمان باشد اگر روزی بقیع را ساختیم            ذکر کاشی‌های باب‌المجتبی یا قاسم است

از همان روزیکه رزق نوکران تقسیم شد            کربلای سینه زنهای حسن با قاسم است

این کریمان به نگاه خود گره وا می‌کنند            آنکه عمری درد ما کرده مداوا قاسم است

گوسفندی نذر او کردیم و حاجت شد روا            آنکه نامش می‌کند کار مسیحا قاسم است

روی ابرویش اگر تحت الهنک بسته حسین            در حرم زیباترین فرزند زهرا قاسم است

نعره زد: ان تنکرونی ریخت لشکر را بهم            وارث شیر جمل شاگرد سقا قاسم است

مرد نجمه بود و صاحب خیمه شد در کربلا            سایۀ روی سر مادر به هر جا قاسم است

با اشاره هر کجا می‌گفت: یا زینب ببین            آن سر عمامه بسته روی نی‌ها قاسم است

چونکه قاسم بود بین گرگ‌ها تقسیم شد            یوسف پاشیده ازهم بین صحرا قاسم است

سیزده ساله جـوانی که گل باغ ولاست            قمر نجمه و شمس الشرف کرب وبلاست

نور او ناب تر از رنگ عقیق یمنی است            پرورش یافتۀ مکـتب ناب حـسنی است

طینتش نور و لبش کوثر و قدش طوباست            نـوۀ حـیـدرکـرار و عـزیـز زهـراسـت

نـور از روی جـبیـنـش به فلک می‌تابد            مهـر ایـمان و یقـیـنـش به فـلک می‌تابد

نوجوانی که به پیران جهان راهبراست            یم ایثار و وفا را صدفی پُر گهـر است

داشت جامی به کف از جام وفا زرین‌تر            اشتیاقـش به شهادت ز عـسل شیرین‌تر

بغـض پنجه به دل و راه گلویش می‌زد            بس که او بوسه به دستان عمویش می‌زد

گـفت دانی به شما عشق و ارادت دارم            ای عـموجان به دلم شوق شهادت دارم

ای کریمی که کرم هست تو را عادت و خو            با من ای جان عمو حرف نرفتن تو مگو

هر دو نـذر حـرم دوست متاعی کردند            هر دو با ناله و گریه چه وداعی کردند

همه دیـدنـد مه چـاردهی سر زده است            با نقابی که به رویش زده او آمده است

آمد و جن و ملک را به تـماشا انداخت            کوه طوفان زده را یک تنه از پا انداخت

بس که بر میسره و میمنۀ لشگر تاخت            همه را یـاد ابـرمـرد جـمل می‌انـداخت

کوفـیان بار دگر حـیله و نیـرنگ زدند            وای از آن لحظه که بر او همگی سنگ زدند

با همان دست که برجسم حسن تیر زدند            شب پرستان به تنش نیزه وشمشیر زدند

موج زد لشگر و دیدند دگر قاسم نیست            استـخـوانی به تمامی تـنـش سالم نیست

عشق می‌گفت حسین بن علی را، بشتاب            یک صدا گفت عمو قاسم خود را دریاب

باغـبان دیـد گـلـش پـرپـر و پامال شده            بسملی روی زمین بی‌پـر و بی‌بال شده

ای وفایی چه بگویم که حسین از آن دشت            با تن او به چه حالی به حرم بر می‌گشت

هست قـالـو به لـبش گر که بلا می‌آید            از سـمـا نـعـره لا حـول و لا... می‌آید
از حــرم آمـده و قــبـلــه نـمـا مـی‌آیـد            بر دل کـفـر بـبـیـن شـیـر خـدا می‌آیـد

داده با هُرم عطش خنجر خود را صیقل
هر کجا حمله برَد رفته به آن سمت اجل

رجز اوست نهـفـته به کفِ شمـشیرش            اَلفرار است فقط هر طرف شمشیرش
وای بر آنکه شود او هدف شمشیرش            زنده و مرده نشسته به صف شمشیرش

ذوالفـقـارست بحق، لایقِ این شه زاده
شده در رزم عمو، عاشقِ این شه زاده

رفت میدان که دگر، جان عمو حفظ شود            این شده حرف پدر،‌ جان عمو حفظ شود
ضربه گر خورد به سر، جان عمو حفظ شود            سینه شد خورد اگر، جان عمو حفظ شود

باز یک نقطه پر از نیزه و خنجر شده است
باز دور بدنی غـارت پیکر شده است

پیکـرش حـرف دلم را به معـمـا آورد            غــربـتـش بـاز غـمِ آل عــبـا را آورد
بـاز انـگــار دلـم روضـه زهـرا آورد            مرکـبی سـیـنـهٔ او را به صدا تا آور‌د

گو به زینب که دوباره به برش طشت آرد
جگـرِ خـون حسن را زِ زمین بردارد

دوش در خیمه‌اش از غصه نجاتم دادند            تـا فـدایـش بـشـوم بـرگ بـراتـم دادنـد
از عسل حرف زدم شاخه نـباتم دادند            یا حـسن گـفـتـم فـوراً حـسـنـاتـم دادنـد

بیخیال همه‌ام‌ حضرت او را عشق است
پدرم یاد به من داده عمو را عشق است

قاسمم من که به یل های عرب هم رده‌ام            با همین سن کـمم مرشد این میـکـده‌ام
بـا زره کـار نـدارم بـه کـفــن آمــده‌ام            من سر از دشمن مزدور به رزمم زده‌ام

اشـهــد أنّ حـسـیـن بـن عـلـی ثــارالله
وقت جـنگـم همه گـفـتـنـد که مـاشـالله

پیش نگـاه مضطر من دست و پا مزن            در موج خون، کبوتر من دست و پا مزن

عـطر مـدیـنه مـی‌وزد از زخـم‌های تو            آئـیـنـۀ بــرادر مـن دسـت و پــا مــزن

اینسان عمو مگو که کار از عمو گذشت            ای بـسـمل برابـر من دسـت و پـا مزن

خون می‌چکد ز پهلو و بازو و سینه‌ات            زخمی‌ترین چو مادر من دست و پا مزن

دشمن دوبـاره دید که من گـریه می‌کنم            ای وای عـلی اکبر من دست و پا مزن

هر چه بر ما می‌رسد یا از کریمان می‌رسد           یا که از ذرّیه و از نسلِ ایشان می‌رسد

بی‌کرامت روی قولِ دیگران دلخوش نکن           با کرم بر هر گـره امـدادِ آسان می‌رسد

می‌شود تکلیفِ ما روشن به دستانِ کریم           پشتِ دربِ خانه‌اش رونق فراوان می‌رسد

چنگ زن بردامنِ پاکِ حسن با اعـتـقاد           با نگاهش نعمتِ بی‌حد چو باران می‌رسد

لحظه‌ای غافل نشو از قاسم ابن مجـتبی           از عنایاتِ پسر؛ الطافِ پنهـان می‌رسد

می‌کند قـسمت میانِ گـریه کُن‌ها کـربلا           قاسم است و زیرِ چترش دل به سامان می‌رسد

روضه‌های حضرت قاسم تماشایی‌تر است           از لبم گاهی حسن گاهی حسین جان می‌رسد

این پـسر انگـار دارد دو پـدر باشد بجا           گر بگویم غیرتش بر شاهِ مردان می‌رسد

هم حـسیـنی باشد و هم مجـتـبایی تا ابـد           از کـنارِ مرقـدش بوی شهیدان می‌رسد

پا بر زمین مکوب، عمو در کنار توست            این سرو قد خمیده که دار وندار توست

ای مــاه سـیـزده شـبـۀ دشـت کــربــلا            مـاه شـب چـهـاردهـم بـی‌قـرار تـوست

دل بُردن از امام و سـراپا عـسل شدن            این کار کار بی‌هنران نیست، کار توست

«لاتجزعی» بخـوان و برو تا خود خدا            وقتی بهشت این همه چشم انتظار توست

من فکـر می‌کـنم که خدا از در بهشت            هر چه کلید ساخـته در اخـتـیار توست

ای جان فـدای نغمۀ «ان تنکـرونی»ات            هر کس شهید عشق شود از تبار توست

حتی به بنـد کـفـش تو باید دخـیل بست            این بند بـاز مـانـده گـره یادگار توست

دارد زره به قـامـت تـو گـریـه می‌کـند            حـتی کـلاه خود تو هم داغ دار توست

قاسم شدی که روی زمین قسمتت کنند            این تـکـه‌های تن سـنـد افـتخـار توست

در کـربـلا ضـریح بـرایت نـسـاخـتـنـد            در سینه‌های مردم عاشق مزار توست

من را پدر به دست عمو داد و بعد از آن            با یک نفر خوشم که همان است جان من

شیـرینیِ محـبت او چـیز دیگری است            احـلا مـن الـعـسـل شده ورد زبان من

بـایـد وصـیـت پــدرم را عـمــل کـنــم            هر چه به جز فـدا شدن من، زیان من

شـمـشـیـرها بـریـده بـریـده مـرا کـنـید            مـظـلـومـیِ حـسـین بـریـده امــان مـن

گـلـبرگ‌های جـسم مرا پخـش کرده‌اید            شـادم از اینکـه آمـده وقـت خـزان من

کودکم امّا در این بیشه جگر دارم عمو            از دو دسـتانم برای تو سپـر دارم عمو

با مدد از نامِ زیـبای حسن گـل می‌کـنم            بر تمامِ دشمـنانت من خـطر دارم عمو

ماندنم در خیمه‌ها ننگ است ای سالارِ عشق            من از این ماندن از این صّحت حذر دارم عمو

در رکابِ تو شهادت می‌شود قطعاً نصیب            می‌رسم بر این سعادت خود خبر دارم عمو

چه کسی گفته یتیمم بیکس و کارم بگو            من چنان تو شاهِ مظلومان پدر دارم عمو

بر تنت داری جـراحت ای تمامِ زندگی            از غمِ این زخم‌هایِ تو شرر دارم عمو

مصحفِ کرببلا نامِ مرا حکّ کرده است            حادثه سازم در این مصحف اثر دارم عمو

جـامۀ رزمی نشد پیـدا برای من حسین            پس لباسِ سرخِ رفتن را به بر دارم عمو

دست دادم تا نیفـتد بر تنِ پاکت خراش            در هواداری ز تو خیلی هنر دارم عمو

حیف بعد از رفتنت عمّه اسارت می‌رود            از غمِ این روضه‌ها چشمانِ تر دارم عمو

قـربـانـیـم راهـی قـربـانـگــاه هـسـتـم            با عشق خود تا پای جان همراه هستم
گـفـتـم که بـشـنـاسـیـد عـبـدالله هـسـتم            عـبـد حـسـیـنــم یــادگــار مـجــتـبـایـم

جـانـم فـدایـت ای عـمـو دارم مـی‌آیـم

روی زبــان‌هـای هــمـه افـتــاد نـامـم            شـکـر خـدا هـسـتـم فــدایــی امــامــم
در دفـتـر شـعـر حـسن حُـسن خـتـامم            در لشکرت من آخرین رزمنده هستم
جاماندم و دیر آمدم شـرمـنـده هـسـتم

در بین خیمه همچنان یک شیر مانده            شیری که بی‌تاب است و در زنجیر مانده
از تـیـرهای حـرمـله یک تـیـر مـانده            می‌آورم سـمـت سه شـعـبه گـردنم را
سـوی هـجـوم نـیـزه می‌گـیـرم تنم را

گفتم که جای شیرها بین قـفس نیست            در گودی گودال جز ما هیچکس نیست
در بین گرد و خاک‌ها راه نفس نیست            مانند قـاسـم کام من را هم عـسـل کن
من را بـرای آخـرین دفـعـه بغـل کن

پیـش تو غـرق بـهـترین لـذات هـستم            بعد از حسن گـفتی خودم بابات هستم
دل‌نــاگـران عـمــه ســادات هــسـتــم            پـشـت ســر مـن تــا دم گــودال آمــد
صـد بـار تـا نـزدیـکـی جـنـجـال آمـد

آشـفـته زینب دست بر سـر می‌گذارد            روی گـلـویت شمر خـنجـر می‌گذارد
پـا روی این جـسـم مطـهـر می‌گذارد            ایـن جــان نـاقـابـل نـدارد قـابـلـت را
بـایـد بـگـیـرم دسـت‌هـای قـاتـلـت را

من حاضرم برای حسین ترك سر كنم            آمــاده‌ام بـه راه ولایـش خـطــر كـنـم
مظلـوم‌تر از عـموی غـریـبم نـدیـده‌ام            از غـربتـش تـمـامـی عـالـم خـبـر كنم

این كار عشق و دل بُوَد ای عقل برو كنار            مسـتانه سوی حضرت دلبر سفـر كنم
تنهـا فـتـاده و همه با كـیـنـه می‌زنـنـد            دیگـر نبـاید عـمّـه ز رفـتن حـذر كـنم
با گریه می‌دوم ز حـرم سوی قـتـلگاه            از بین تیر و نیزه و شمـشیر گذر كنم
تابی ندارد این دل محـزون و كوچكم            آخر چـگـونه زخـم تنـش را نظر كنم
لبهای تشنه‌اش كه ترك خورده از عطش            با قـطـره‌های شـبـنم این دیـده تـر كنم
تیـغـی اگر عـدو بِكِـشد بهر كـشـتـنش            مردانه هر دو دست خودم را سپر كنم
من وارث غـریـبـی بـازو شـكـسـتـه‌ام            بـایـد ز كـوچـه گـویم و یـاد پـدر كـنم
در قـتـلـگـاه كرب وبلا جای مـجـتبی            من حاضرم برای حسین ترك سر كنم

گـلشن‌ توحید را فصل‌ شهادت‌ می‌رسد            لالـۀ‌ آزاد مـردی‌ را طـراوت‌ می‌رسـد
ای‌ عـموی‌ مهـربـانم‌ بـوی‌ بابا می‌دهی            ‌ از تماشای‌ تو كامم‌ را حلاوت‌ می‌رسد

غم‌ مخور گر سائل‌ روی‌ تو شد شمشیرها            كـودك‌ ایثـار با دست‌ سخـاوت‌ می‌رسد

سنگر امـید را خالی‌ ز جانـبازی‌ مـبین‌            این‌ زمان‌ رزمنده‌ای‌ از نسل‌ غربت‌ می‌رسد
ای‌ طبیبی‌ كه‌ كنون‌ خود مبتلای‌ نیزه‌ای‌            غم‌ مخور مرهم‌ برای‌ زخم‌هایت‌ می‌رسد
ظلمت‌ از هر سو احاطه‌ كرده‌ نورت‌ را بگو            صبر كن‌ ای‌ تیرگی‌ آن‌ ماه‌ طلعت‌ می‌رسد
هر دم‌ از زخم‌ زبانی‌ می‌شود پاره‌ دلت‌            یا كه‌ از سر نیزه‌ بر جسمت‌ جراحت‌ می‌رسد
لاله‌های‌ سر زده‌ از خون‌ تو پامـال‌ شد            بر گل‌ رخسار تو دست‌ شرارت‌ می‌رسد
بعد دستانی‌ كه‌ شد در علقمه‌ از تن‌ جدا            دست‌ تیر و نیزه‌ بر جسمت‌ چه‌ راحت‌ می‌رسد
می‌دهم‌ از دست‌ تاب‌ و سخت‌ بی‌تابی‌ كنم‌            چون‌ به‌ تاب‌ گیسویت‌ دست‌ شقاوت‌ می‌رسد
نالۀ‌ وا غـربت‌ اهل‌ حـرم‌ را گـوش‌ كن‌            ارث‌ سیلی‌ بعد تو دیگر به‌ عترت‌ می‌رسد
طفلم‌ اما غیرت‌ محضم‌ مرا با خود ببر            تا نبـینم‌ بر حـرم‌ دست‌ اسارت‌ می‌رسد

ز دستانت کشیدم دست تا دستم قلم گردد            که باید دست‌هایم افـتخـار مـادرم گردد
حلالم کن بدان عبداللهت طاقت نمی‌دارد            ببـیـند معـبر نامحـرمان بین حرم گردد

همان بابای من از داغ سیلی سوخته کافی‌ست            چگونه شاهد سیلی زدن چشم ترم گردد
مکن اینگونه عمه التماس من که برگردم            ندارم تاب اینکه قامتت از غصه خم گردد
به بابایم حسن من قول دادم همچنان قاسم            که بیش از پیش بین خون مقامم محترم گردد
مرا از فیض این محروم منما عمه جانم که            سر من هم بروی نیزۀ دشمن علم گردد
ز نسل حیدرم باید بمیرم تا که من بینم            عدوی بی‌حـیایی وارد حُرم حَرَم گردد

در کـوی عـشـق زنـده مـرام پـدر کنـم            با یاد غربت تو جهان خون جگـر کنم
عمریست روی دامن پُر مهرت ای عمو            صبحم به شام و شام وصالم سحـر کنم

شـمـشـیـر می‌کـشـد سَـر یـار مـرا زند            من فـاطـمـه نـژادم و دسـتـم سـپـر کنم

برخـیـز، عـمه گر برسد بنگـرد تو را            افتاده‌ای به خاک، چه خاکی به سر کنم
رفـتـه عـمـو بـه عـلـقـمـه امـا نـیـامـده            کن صبـر تا عـموی رشـیـدم خـبر کنم
راهِ فـرات بـسـتـه شـده! آه مـی‌کـشـی؟            با خون حـنجـرم لب خشک تو تر کنم
با قتل صبر و نحر گـلـو عـاقـبت عمو            در احـتــزاز پــرچـم سـبـز پــدر کـنـم
پهلـوی پاره روی سنان یادگاری است            بر روی نیـزه صحبتی از میخِ در کنم
بازیچه شد به روی سنان جسم بی‌سرم            در راه غـربت تو دگر تـرک سر کـنم

به خدا حـافـظی تـلـخ تو سـوگـنـد نشد            هرچه کردیم که در خیمه شود بند نشد
پدرش کوهی پُر از صبر و شکیبایی بود            به پـدر این گـل معـصـوم هـمانند نشد

از هـمان لحـظـۀ پـرواز کـبـوتـرهایت            آشـنـا صـورت او با گـل لـبـخـنـد نشد

ظاهـراً پیـش من اما دل او در گـودال            زیر شـمـشیر غـمت بود که پابـند نشد
خواهرت نیست مقصر تو خودت می‌دانی            سـعی کـردم که نیـاید به خـداونـد نشد
سهمش ای‌کاش سه‌شعـبه نشود آه ولی            در تـمـامـیِ مـقـاتـل نـنـوشـتـنـد، نـشـد
آنچنان دوخت سه‌شعبه بدنش را به حسین            انـدکی فـاصـله مـا بـین دو دلـبـند نـشد

در دلم از غُربتت، درد جهان پنهان شده            حنجره آتش گرفته سیـنه‌ام سوزان شده

هیچ كس دیگر نمانده تا تو را یاری كند            كشتی صبرم اسیر موج این توفان شده

آمدم از خـیمه گه تا گـودی این قـتـلگاه            تا كه دیدم خـیـمۀ امـیـد من ویـران شده

ای عمو جان این برادرزاده را از خود مران            كودكی در راه قرآن با تو هم‌پیمان شده

اسم من را هم كنار جان‌نثاران ثبت كن            ای كه كار مكتب تو عاشقی عنوان شده

ای امام من، شـهـیدان تو سامان یافـتـند            لطف كن عبدالله تو بی سر وسامان شده

تاكه جان دارم ز جانت پاسداری می‌كنم            گرچه دستم در رهت از پوست آویزان شده

چون علی اصغرت آغوش برمن باز كن            لحظه‌ای دیگر ببین عبداله ت قربان شده

گـوئـیا بـیـنـم به اسـتـقـبال من آیـد پـدر            شام درد و رنج وهجرانم دگر پایان شده

ای «وفایی» چشم زهرا و امام مجـتبی            باز هم از مرثیه خـوانی تو گریان شده

ز جانش چشمه چشمه خون به باغ باغبان می‌داد            پناه باغبان بود این گل سرخی که جان می‌داد

زمام جان به دست و با تمام کودکی هایش            بزرگی را نـشان دوستان و دشمنان می‌داد

جهان بینی یک عالم به دست او دگرگون شد            که دست پرپرش درس مروت بر جهان می‌داد

به عطر کهنه پیراهن، چنان جان غزل پیچید            که با هر آه شعر تازه دست شاعران می‌داد

به دامان که بود این دست نیلی لحظه آخر            که اینگونه شمیم یاس و عطر ارغوان می‌داد

نشانی از تن در خاک و خون پیچیده پیدا نیست            دوباره غم گواه از یک مزار بی‌نشان می‌داد

غـیرت او حیدری شیر نرِ مجـتبی‌ست            نسل به نـسـلش کـریم آیـنـۀ کـبریـاست

معـرکه بر پـا شده در رجـز این پـسر            یـاد جـمل کـرده و فـخـر کـنـد بر پـدر

غیرت و حُحب و حیا بر قدمش رو زند            تـیـغ بـه دسـتـان او نـعـرۀ یـا هـو زنـد

یک تنه در کربلا پشت عمو لشگر است            سیرت او فاطمی صورت او حیدر است

مثل علمدار عشق دست کـریمش برید            حـرمـلـه‌ای آمـد و سـیـنـۀ او را دریــد

شد سپر و سنگ خورد نیزه و شمشیر خورد            تیر به قلبش نشست قلب حسن تیر خورد

رفته به نیزه سر و خاک خورد پیکرش            فرش ستوران شده جسم جدا از سرش

وای که غـارت شـده پـیـرُهَن پـاره‌اش            لطـمه زند بر خودش عـمۀ بیچـاره‌اش

بر شیر دخت زهرا ما هر دو نور عینیم            آلالـه‌های زینب جان بر کفِ حـسیـنـیم
رزمنـده‌های راهِ عـشـقِ ولایت هـستیم            از مـوقع ولادت مَستِ شهـادت هـستیم

جان می‌کـنیم نثـارِ نعـم الامیرِ عطشان            جـان قـابـلی ندارد در راه حـفـظ قـرآن

ای یـوسـف پیـمـبـر هـسـتیِ مـا فـدایت            واللهِ پـیـکـر ما خـاک است زیـرِ پـایت
این است حـاجت ما با قلب پُر شـراره            مست از می تو گردیم با جسم پاره پاره

دو گل آورده بود از بوستانی با صفا زینب            که تقدیم امیر خود کند در کربلا زینب
دو شیر از بیشۀ شیران اولاد ابو طالب            به ایشان یاد داده رسم جنگ مرتضی زینب

کنار شاه دشت کربلا برد آن دو مه رو را            بزیر لب کلامی گفت با شرم وحیا زینب

برای جانسپاری پیش پایت ای گل زهرا            بیاورده همه داروندار خویش را زینب
سلیمان تـحـفـۀ نـاقـابل موری تقـبل کن            اگر خواهی شود ای ذوالکرم حاجت روا زینب
پس از چندی همه دیدند زیر تیغ نامردان            صدایی می‌رسد از کودکان مادر بیا زینب
بیا مادر نما شیر طهـورت را حلال ما            که راضی گشت از جانبازی ما مصطفی زینب
حسین فاطمه آورد با خود نعش طفلان را            ولی بیرون نیامد از میان خیمه‌ها زینب